Nou ik heb al een tijd niets meer gepost. Denk omdat ik vrij druk was met mijn bedrijf en verder eigenlijk geen excuus ;)
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Frankfurt was mijn doel dit jaar voor de marathon en het liefst onder de 3 uur.....het is mij niet gelukt. En ook niet een beetje niet, maar gewoon echt niet. Waarom? Nou dat zal ik vertellen:
Eigenlijk gingen de trainingen heerlijk. De ene na de andere lange afstand waren een makkie. Ook de normale trainingen liepen lekker. Tot het moment dat ik spierpijn kreeg. En voor de mensen die mij goed kennen, die weten al genoeg. Als ik spierpijn heb dan klopt er iets niet. Spierpijn komt zelfs bij een heftige wedstrijd of training niet voor in mijn woordenboek. Een heerlijke gave :) Maar wel spierpijn hebben betekend gelijk dat er iets goed mis is.
De laatste keer dat ik spierpijn had was het ook raak, een schildklierontsteking. Gevolg: 12kg lichter in 1 week en 3/4 jaar nauwlijks kunnen werken of sporten. En zo nu ook deze keer. Werken ging wel, maar met slapen tussendoor. Erg, erg moe. Iedere dag met knallende koppijn opstaan en nog een heel lijstje aan vage dingen. Bloedtest na bloedtest en er kwam eigenlijk niets uit. Totdat ik zelf heb bedacht om magnesium aan te vullen. Vanaf dat moment ging het met sprongen vooruit. De vermoeidheid is er helaas nog wel vaak, net als iedere dag koppijn. Maar ik kon in ieder geval weer fatsoenlijk sporten en werken. Dus de draad weer opgepakt en verder gaan trainen.
In september had ik een duo marathon gapland samen met mijn zus (gezellig!) Zij liep de eerste 10k en ik de overige 32 km. Heerlijk gelopen! Eenmaal thuis gekomen iets zeurende knie. Raar, nooit last van knieen oid. Verder niet echt op gelet.
De woensdag er op 26 km gelopen maar bij km 24 hield het ineens op. Tering wat een pijn in mijn knie. Zo stug als ik ben de laatste 2km ook nog geprobeerd door te lopen (ja ik weet het....fout!) En sinds dien is het eigenlijk alleen maar gezeik.
Een paar keer door de osteopaat recht laten zetten en dan kon ik vervolgens weer 10k lopen om daarna een paar dagen later maar 5k te kunnen lopen met pijn op km 5.
Rust genomen en het leek iets beter te gaan. Nog een keer recht laten zetten en op naar de marathon toe. Dood of de gladiolen tactiek. Nou het werd meer dood dan de gladiolen. De eerste 5k liepen als een zonnetje. Geen wolkje aan de lucht die deed denken dat het mis zou kunnen gaan. En toen ineens na 5,5 km wad het binnen ekele meters van heerlijk rond de 14km/u lopen naar hinkelen. Daar was die enorme pokke pijn weer! De marathon had ik volgens mij dus gewonnen....als eerste uitvaller dan :(
Ik had echt in gedachten het "ff" te doen en op zijn minst wel 15km, gezien ik die week ook nog 10k had kunnen lopen zonder enig probleem. Dat de knie het niet zou houden tot km 42.2 had ik wel enigszins ingecalculeerd maar dit was wel beschamend teleurstellend. 5,5km....dan ben je net voorbij de 1e verversingspost. Volgens mij sta je zelfs nog nergens op de foto en mag je niet eens over een poging spreken. Dit was gewoon een warming-up afstand. Wat een gepruts!
Hoe dan ook, daar zit ik nu dan met mijn goeie gedrag. Een knie waarvan ik niet weet wat hij wel of niet kan. Dagelijks leven zonder enig probleem, maar sporten gaat dan net ff weer niet :( Het lijkt op een runners knie (ITBS) Wel vaag aangezien mijn lichaam echt wel wat gewend is en ik sowieso nooit van deze blessures heb...tot nu toe dan.
Enige wat ik kan bedenken is het volgende: In de tijd van het magnesium tekort (wat overigens een aanname van mij is, aangezien het beter ging nadat ik magnesium begon aan te vullen) stonden alle pezen en spieren echt veel te veel onder spanning. In die tijd heb ik last gehad van mijn peesplaat onder de voet, een hamsting blessure en nu de knie blessure. Wat ik al zei, ik heb nooit van dit soort blessures. Dat moet dus haast wel de aanleiding zijn geweest.
Enig probleem is, hoe kom ik er nu weer van af? Rust heeft nog niet bepaald het juiste effect. Evenals oefeningen. Ik ga komende week naar Papendal om mijn loopstijl te bekijken en met name mijn voeten. Hoewel ik mij afvraag waarom dit nu in 1 keer de oorzaak zou moeten zijn. Het lijkt mij meer een combi van factoren.
Ik laat mij tevens daar nog een keer door een sportarts doorlichten en hoop zo duidelijkheid te krijgen waarom ik nog steeds moe ben, alles nog steeds onder spanning staat en ik ook nog steeds koppijn heb. Hopelijk hebben zij vaker met dit bijltje gehakt want ik begin de muren nu wel een beetje saai te vinden en stuiter zo langzamerhand wel een beetje erg rond thuis.....
Reageer op dit artikel
Eerdere reactie(s):
Je wordt oud Jeroen.
reactie Jeroen Brummelman op Guus30-11-2015
Haha je hebt gelijk...ben ik bang :(