Na vorig jaar de Strongmanrun in mijn eentje te hebben gelopen was het tijd om dit jaar meer mensen zo gek te krijgen.
Trainingmaat Guido had ik eigenlijk vorig jaar na de run al gelijk mee en later dat jaar kreeg ik ook mijn zwager Chris mee. En enkele weken voor de run kreeg ik van Guus (een jongen die ik bij de wedstrijden heb leren kennen) het bericht dat hij zich ook had ingeschreven maar niet kon. Daardoor kreeg ik van hem het nummer. Gelijk een andere kennis Herbert (tevens collega van Guido) gevraagd en ja hij wou ook wel mee.
In de bus was het nog gezellig maar bij aankomst werden ze steeds stiller. Zeker bij het zien van het 'High Voltage' obstakel. Dit is een obstakel waar je onderdoor moet tijgeren en er vlak boven je draden met stroom hangen, gegarandeerd voor een goeie optater dus :)
Verder zaten er in het parcour van 18km zo'n 25 obstakels. Van High Voltage obstakels tot blubber waar je doorheen moest zwemmen. Van een mega glijbaan die nog een heel stuk hoger dan ons huis was tot mega zandheuvels waar je tegenop moest tijgeren.
Aangezien Herbert, Guido en ik redelijk gelijk getraind zijn en Chris niet moesten we het tempo aanpassen op Chris. Aan het begin liep hij nog redelijk mee, maar naar mate we meer richting het einde kwamen werd hij stiller en ging het ook moeilijker. Vanaf km 13 begon hij in te zakken en bij kilometer 15 kon hij eigenlijk al echt niet meer. Maar goed we hebben hem er doorheen gesleept en eerlijk is eerlijk: hij heeft ook niet opgegeven (applausje voor Chris!)
Na zo'n 3 1/2 uur (2 x zo lang als ik er vorig jaar in mijn eentje over deed) kwamen we over de finish. Ik ben bang dat bijna niemand ons herkend op de finishfoto, want zo smerig waren we wel :D
Al met al een geslaagde dag en gelukkig had mijn achillespees het goed gehouden. Dit ondanks de vele heuvels, maar wellicht wel weer dankzij de zachte ondergrond en het lage tempo. Op naar volgend weekend, de Lochem Trail!!!
Reageer op dit artikel
Eerdere reactie(s):